The shed resembled a cell more than anything else. Ten feet by ten feet. It had a thatched roof that allowed stray beams of sunlight or droplets of rain in, depending on the season. It was unfit to be called anyone’s home. But it was their home. And that was the truth of it. Home. What did that word mean exactly?
என் கண்ணிலிருந்து தாரைதாரையாக நீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது. கூட்டத்தில் ஒருவர் கிசுகிசுப்பது காதில் விழுந்தது ,”யாரென்று அடையாளம் தெரியவில்லை, வந்ததிலிருந்தே கண்ல தண்ணி. மோகனுக்கு தெரிந்தவராயிருக்கும்”. அவர்களுக்கு தெரியாது இன்று மாலை 5 மணிக்குதான் இவரை நான் முதல்முறையாக பார்த்தேனென்று. நான் பார்த்த அரை மணி நேரத்தில் அவர் ‘அது’வாகி விட்டார்.
From nowhere at all, that email, with its self-conscious subject line: “odd query”.
I will get to the point without further ado. Is your mother’s name Susheela? That would mean we are first cousins….
And now, my hesitant fingers were poised against the keyboard. An unsettling happiness. An unsettling sorrow. Too much to take in.